Recepcja. Godzina 15:00. Cisza przed burzą. Chwila zawieszenia - złudzenie spokoju, które pryska, gdy automatyczne drzwi się otwierają. Rozpoczyna się spektakl bez ustalonego scenariusza. Tu nie ma miejsca na przewidywalność.
Pierwsze wkraczają dzieci - dwa żywiołowe tornada, które zamieniają lobby w tor wyścigowy. Zaraz za nimi rodzice, z przepraszającym spojrzeniem i przeciągłym „przepraszamy”. W ich tonie wybrzmiewa subtelne: „teraz to wasza sprawa”. Telefon recepcji wibruje jak w rytmie techno - gość z pokoju 305 nie może znieść braku kanału o jedwabnikach. Czuje się osobiście dotknięty.
W innym miejscu odpowiedź brzmiałaby prosto: „Nie mamy. Przykro nam.” Ale tutaj liczy się coś więcej. Gościnność. Zamiast zbywającej riposty - próba znalezienia rozwiązania. Zamiast dystansu - uważność, by gość poczuł się wysłuchany.
Jeszcze zanim problem z kanałem zostanie rozwiązany, do lady podchodzi biznesmen. Garnitur jak z okładki magazynu, mina zwiastująca wybuch. Krzyczy do telefonu, narzekając na „niekompetentnych durni” wokół. Tuż obok stoi para, milcząca, ale pełna napięcia. Ona odkryła coś w jego telefonie - ich dramat mógłby być scenariuszem serialu na Netflixie.
Recepcjonista? W środku przeżywa armagedon, ale na zewnątrz - spokój godny świętego. Podaje długopis, chusteczkę, kątem oka śledzi dzieci i w myślach planuje ewakuację w razie kolizji z wózkiem.
I wtedy pojawia się kontrast. Wchodzą starsi państwo - pełni radości, z iskrą życia w oczach. Pytają o coś „szalonego” na kolację, by uczcić 50-lecie małżeństwa. Zaraz za nimi grupa przebranych superbohaterów, z wczorajszym humorem i dzisiejszym kacem, którzy chcą tylko wiedzieć, gdzie jest „pole bitwy” - sala konferencyjna. Inny recepcjonista zbyłby ich broszurką. Ten idzie z nimi w narrację do samego końca.
Recepcja to prawdziwy teatr. Każdy, kto tu pracuje, jest jednocześnie reżyserem, mediatorem, a czasem komikiem. Trzeba znać najlepsze miejsce na ramen, wiedzieć, kto dziś obsługuje taksówki, i z kamienną twarzą odpowiedzieć na pytanie, czy gość może zaparkować helikopter w lobby.
Bo recepcja to coś więcej niż sprzedaż pokoi. To sprzedaż spokoju w samym środku chaosu. Wręczając klucz, recepcjonista mówi bez słów: „Za tymi drzwiami możesz odetchnąć.”
A wszystko to dzięki prawdziwej, niewymuszonej gościnności. Bez niej byłoby tylko chłodne „dzień dobry” i kod do Wi-Fi. Dzięki niej jest coś więcej: pytanie „jak minęła podróż?”, szczery uśmiech, uważne spojrzenie i na koniec proste, ale znaczące „dziękujemy, że byliście z nami”. To właśnie to sprawia, że goście nie tylko wyjeżdżają - oni wracają.
A później? Później pojawiają się ci, którzy z chaosu potrafią stworzyć harmonię. Ale o tym już wkrótce.
Dodaj komentarz
Komentarze